Blog: Van onrust naar opluchting met behulp van een coach

Anne is een jonge vrouw van midden 20 die bewust voor de zorg heeft gekozen. Als oudste kind uit een groot gezin is ze vertrouwd met ontzorgen. Ze is een verzorgende met heel haar hart. De laatste tijd is ze echter onrustig, ze heeft het gevoel dat het personeelstekort chronisch is geworden. Het lukt haar niet meer om met plezier de gaten dicht te lopen waar ze vroeger haar hand niet voor om draaide. Ze schaamt zich er soms voor dat ze uitvalt naar collega’s en wil van haar onrust af. Het Sterk in je werk traject bood haar een uitweg.

Het traject start met een telefonisch gesprek. Ik vertel Anne dat we onafhankelijk zijn en er echt voor haar zijn, dat het kosteloos is voor iedereen die deelneemt. De enige voorwaarde is dat er het afgelopen jaar geen coachtraject is geweest met een loopbaanprofessional die specialist is in zorg en welzijn. Ik heb beroepsgeheim en dat alles wat we bespreken tussen ons blijft. Hoe kort het traject ook is, dat het écht om haar gaat.

Anne wordt even stil aan de andere kant van de lijn en als ze opnieuw contact maakt klinkt in haar stem een zachte kwetsbaarheid. Als ik vanuit professionele liefde aan haar vraag hoe het met haar is, geeft ze aan dat het haar raakt. Het is lange tijd geleden dat er iemand oprechte aandacht alleen voor haar heeft gehad. Het blijft even stil aan beide kanten van de lijn. Stilte geeft gevoel vaak de ruimte die het nodig heeft.

Vanwege de grote reisafstand kozen we voor telefonische sessies. Ze wil graag van haar onrust af en schaamt zich dat ze soms zo kan uitvallen tegen collega’s. Vooral als Anne het gevoel heeft dat zij degene is die al het werk loopt te doen. Ik vraag haar als thuisopdracht alvast na te denken hoe zij het graag anders zou willen zien. Ze vindt het goed klinken, en met een positief en blij gevoel dat we gestart zijn, ronden we het gesprek af.

‘Het is zo zwaar’, vertelt ze me. ‘Ik loop de hele tijd al op mijn tandvlees, ik trek dit niet meer’, begint Anne het gesprek. Ze vertelt me dat het wederom chaos op werk was. Zij heeft het merendeel van de bewoners verzorgd vóór de dag start en haar collega had nog niet eens een kwart van de bewoners gedaan. De collega was al na een paar bewoners vrij snel gaan zitten om even bij te komen en uit het niets ontplofte Anne. Ze had al zóveel meer bewoners verzorgd en dit was niet eerlijk. Onrust klinkt door in haar stem, ze voelt zich én boos én ze schaamt zich zo.

Dit is niet wie ze is en wie ze wil zijn. Voor haar gevoel is ze alle gaten aan het dichtlopen, ze neemt al bijna geen vrije dagen meer, en doet thuis eigenlijk geen leuke dingen meer vanwege haar moeheid. ‘Ik ben zo moe en onrustig van dit alles, ik weet het niet meer’. Ook hier laten we haar woorden weer even in stilte landen. Ik vraag haar hoe zij omgaat met energiegevers en energielekkers, en om het laatste woord lacht ze hoorbaar. ‘Het heeft ook inderdaad een dubbele lading. Het is één groot energielek waar niks lekkers aan is’. We gaan op onderzoek uit naar hoe Anne omgaat met haar vrije dagen, hoe haar innerlijke pauzeknop bij haar werkt en op welke manier zij wel of niet taken afstemt met haar collega’s.

Anne komt tot de ontdekking dat ze zich zo verantwoordelijk voelt dat zij vrijwel alle gaten dicht loopt. Haar vrije dagen levert ze hierdoor vrij snel in. We onderzoeken welke momenten ze eigenlijk het liefst energie wil opdoen en als haar eigen personal assistent plaatst ze een aantal blokken in haar agenda voor de komende weken op haar vrije dagen. Ik nodig haar uit om activiteiten in te plannen in die blokken waar ze echt blij van wordt, waardoor ze die voorrang geeft. Ook gaat ze aan de slag met haar innerlijke pauzeknop, voordat ze ja zegt op iets of tegen iemand.

We bespreken een aantal zinnen die bij haar passen, waar zij zich veilig, fijn en vertrouwd bij voelt en we oefenen het in een paar realistische situaties die zich hebben voorgedaan. ‘Het voelt wel wat ongemakkelijk en aan de andere kant ook fijn om het zo met een onafhankelijk iemand, die mij niet persoonlijk kent, te oefenen’, zegt ze. We voelen allebei aan dat het even genoeg is voor nu en Anne gaat er vol positieve moed verder mee aan de slag.

Een paar weken later spreken we elkaar weer. ‘Weet je, op deze manier ben ik eigenlijk niet gewend om naar tijd te kijken’ vertelt Anne. Niet alle vrije blokken zijn gelukt om echt aan toe te komen. De momenten dat het wél lukte was ze helemaal niet bezig met werk. Ze voelt zich geleidelijk minder moe. De onrust is er nog wel. ‘Blijft dit wel goed gaan, mag ik erop vertrouwen dat ik dit vol kan houden?’ vraagt ze me. We kijken naar wat zij hiervoor nodig heeft. Ook vraag ik haar naar een fijn persoon in haar omgeving met wie ze kan blijven sparren als onze gesprekken zijn afgerond. Ze geeft aan een aantal vriendinnen te hebben bij wie ze terecht kan. Dat is ondersteunend en waardevol.

We gaan nog terug naar hoe zij in haar werk afstemt als ze voelt dat ze veel meer doet dan een andere collega. ‘Ik stem eigenlijk niet af wie wat doet, we gaan snel aan de slag’. Ik vraag haar eens te proberen wel vooraf met de collega af te stemmen wie wat doet, en voordat ze voelt dat ze ‘ontploft’ op haar manier, even uit de situatie stapt. Als het lukt, even snel naar het toilet, goed naar de buik uit te ademen en die innerlijke pauzeknop denkbeeldig in te drukken. Ook hierin oefenen we met een aantal dagelijkse situaties waarbij ik haar rol overneem en zij die van haar collega. Ze voelt zich gesterkt door de manier waarop het echt lijkt en heeft zin om ermee verder te gaan.

Anne is verrast dat zij zulke stappen heeft weten te zetten, en dat in drie telefonische gesprekken met een onafhankelijk iemand. Ze vond het heerlijk dat ze soms in haar pyjama en onopgemaakt samen met mij kon praten over wat haar bezig hield. Mijn rustige stem en manier van praten hadden haar ook het gevoel van vertrouwen gegeven dat ze helemaal zichzelf kon zijn. Anne ontdekte niet alleen een stukje vertrouwen, met de praktische tips en trucs kon ze meer dan ze had verwacht. De last van onrust maakte plaats voor opluchting, en ze voelde zich gesterkt om met plezier als verzorgende door te gaan.

*Situaties komen overeen met de praktijk, namen en concrete ervaringen vanzelfsprekend niet.

Komt het verhaal van Anne je bekend voor? Of ben je er door geïnspireerd? Ervaar zelf de voordelen die een loopbaancoach jou kan bieden. Kijk op sterkinjewerk.nl voor meer informatie en meld je aan!